Mentionsy

Natalia de Barbaro: Jak nie umiem rozpoznać swoich granic to jest lipa

„Ciało wie, niezależnie od tego, czy je słuchamy, czy nie.” – mówi Natalia de Barbaro w rozmowie z Joanną Chmurą. Gdzie naprawdę biegną nasze granice i co właściwie chronią? Czy umiemy je nazwać? Czy odwaga to krzyk „NIE”, czy raczej ciche „TAK” dla siebie? I co się dzieje, gdy świat nie respektuje naszych słów, a my musimy pozostać przy swoim?

W tym odcinku usłyszysz o:

różnicy między terytorium a granicami – dlaczego granice są wtórne, a pierwsze jest to, co „moje”,trzech etapach pracy z granicami: rozpoznaniu potrzeb, zakomunikowaniu ich oraz obstawaniu przy swoim i o napięciu, które trzeba wtedy „pomieścić”,mądrości ciała i mikro-ćwiczeniach uważności: od „jak się mam?” na światłach po powiedzenie u fryzjera, że woda jest za ciepła,zgodzie na „no to trudno” – puszczaniu iluzji maksymalizacji i FOMO bez samooskarżeń,kulturze „domyślnej dostępności” kobiet, wstydzie jako regulatorze „co wypada” i o cenie, jaką płacimy za tłumienie złości,praktycznych strategiach ochrony terytorium: od odosobnienia i limitów w kalendarzu po wychodzenie z relacji, w których „NIE” nie jest respektowane,

 

 To rozmowa, która oswaja napięcie między przynależnością a autonomią i pokazuje, że granice nie są murem, są troską o to, co w nas żywe. A jeśli największym gestem odwagi jest dziś powiedzieć światu „nie”, by móc sobie powiedzieć „tak”?

Hosted on Acast. See acast.com/privacy for more information.

Ciało wie niezależnie od tego, czy my go słuchamy, czy nie. Znaczy niesłuchane ciało też wie. No ale jak jest niesłuchane, to rzeczywiście nie mam jak użyć tej wiedzy. No i wtedy, jak ja nie umiem rozpoznać swoich granic, ale swoich potrzeb najpierw, a potem granic. no i nie umiem tego zakomunikować ani sobie, ani innym, no to wtedy jest rzeczywiście lipa. Gdyby ktoś powiedział do mnie na przykład idiotko, albo gdyby ktoś powiedział nie, jesteś głodna, ale ja ci nie dam jeść, albo jesteś śpi...