Mentionsy

Zamieniam się w słuch #081: Izolda Kiec

Wybitna znawczyni życia i twórczości Zuzanny Ginczanki, przedwcześnie zmarłej  i na długo zapomnianej poetki. Właśnie ukazała się obszerna opowieść  prof. Izoldy Kiec o życiu Ginczanki „Nie upilnuje mnie nikt”.

Literaturoznawczyni zbiera i weryfikuje  dotychczasowe informacje na temat poetki oraz uzupełnia je  o niepublikowane wcześniej relacje jej znajomych, a także fakty  zgromadzone podczas wieloletnich poszukiwań w archiwach. Nie dąży do  rozstrzygania sprzecznych relacji tam, gdzie jest to niemożliwe, ani do  stworzenia jednoznacznego obrazu Ginczanki.

O Zuzannie Ginczance już  za życia krążyły legendy, gdy obracała się wśród warszawskiej cyganerii  drugiej połowy lat trzydziestych XX wieku. Przyjaźniła się z Tuwimem  i Gombrowiczem, polemizowała z Karpińskim i Słonimskim.

W  czasie wojny z powodu semickich korzeni i urody musiała uciekać do Lwowa, a później do Krakowa. W 1944 roku, po kolejnym donosie, została  zatrzymana i rozstrzelana kilka miesięcy później w Płaszowie. Miała 27 lat.

Za sprawą prof. Izoldy Kiec od lat dziewięćdziesiątych poezja Ginczanki i sama poetka budzi coraz większe zainteresowanie.

„Jej poezja jest bardzo dojrzała. Ginczanka jako nastolatka pisała  wiersze, w których widać było doświadczenie, które często jest udziałem  dopiero dorosłych osób. Może to dlatego, że tak wiele przeszła jako  dziecko. Opuszczenie jej przez rodziców, to co nazywam pierwszą zdradą  w jej życiu, przyspieszyło jej dojrzewanie. Była wychowywana przez  babcię, ale też wychowywała się samotnie” – wyjaśnia prof. Kiec.

Zmieniam się w słuch. Rozmowa Martyna Niecińskiej. Zaprasza Kulturał Podstaw.pl Pani profesor Izolda Kiec, dzień dobry. Dzień dobry. Dziękuję, że znalazła Pani czas na rozmowę. To pewnie 125. wywiad na temat Zuzanny Gimczanki w ostatnim czasie. Nie ma Pani jeszcze dość. Nie, nie, ja mogę mówić długo i dużo o gimczankach, więc jeszcze nie. Ja mam bardziej... Być może nawet zasadnią obawę, że już czytelnicy mają dość. Słuchania mnie. Jesteście chyba pani już tak zrośnięte ze sobą i...